Nou poeh, mijn menstruatie is bijna voorbij, maar ik blijf me maar emotioneel voelen. Gedurende de dag ben ik tussendoor veel aan het huilen. “Zomaar” voelt het. Of nouja, om van alles. Net zie ik mijzelf bijvoorbeeld in de spiegel en dan moet ik opeens huilen omdat ik mezelf zo’n mooi dapper ding vind. Zo van, jeetje chick je bent gewoon wel even fucking MENS aan het zijn!!!
Ik voel dan de Universele Liefde die me zo intens lief heeft en die trots is op mijzelf. En ik voel mijn kleine ikje die het leven op Aarde nog steeds zo spannend kan vinden. Dan komt de koesterende Moeder hallo zeggen tegen mij in de spiegel en dan kan ik zo in snikken uitbarsten.”Ach ja lieveling, je doet ook zo hard je best poedeliewoepsie!”.
“IT’S OKAAAYYYYYY”, fluistert ze dan wel duizend keer in mijn oor, terwijl ze mijn gezicht streelt met mijn handen. Zo lief…
Ik voel me langzaam in steeds diepere overgave glijden. Overgave aan wat? Tsja… het Leven, de Liefde, het Universum, God, de Godin, Pachamama, Ayahuasca… Het is best spannend om werkelijk alle aspecten van mijn leven steeds opnieuw, steeds dieper in handen van God-Godin te leggen.
Ik heb mijn volgende aya-reis gepland op 20 oktober. En sinds ik de datum heb bevestigd, is Ze weer intensief bij me en met me aan het werk. Ik ben (weer/vanzelf) gestopt met koffie, crappy food en sigaretjes en begonnen met groene smoothies en gezonde meuk 
😉 En met voelen, voelen, voelen. Alle pijn voelen wat ik nog aan het onderdrukken was met mijn lieftallige verslavinkjes.
Dus niet zo gek misschien dat ik me wat emo voel. Ik heb om heling gevraagd, nouja dan mag je dus ook ff de schaduw en de pijn ontmoeten. Thank you very much.
Ik voel me dankbaar dat ik zoveel tools heb om te zijn met wat er is en alles te voelen wat er door mij heen wil komen. Ik ben dankbaar voor het bewustzijn wat ik ben, waardoor ik waarnemer kan blijven hoe heftig de pijn ook. Ik ben dankbaar voor de visioenen die ik heb voorafgaand aan de volgende reis. De inzichten die ik al mag ontvangen.
Gelukkig weten mijn lieve buurtjes inmiddels een beetje hoe ik in elkaar zit en weten ze dat ze niet het gesticht hoeven te bellen als ik het ene moment vloek, tier en brul en het volgende moment fluitend door de keuken huppel. En kijken ze niet meer (heel) raar op als ze geluiden horen die overgaan van het uitschreeuwen van doodsangst, naar tierende woede, langs innig verdriet, naar orgastische waves of pleasure.
Cause I really do want to feel it all!!! Ik ben inderdaad niet voor niks mens geworden! Ik wilde vandaag van alles doen, maar het leven zei: “nope je gaat eerst dit maar even voelen”. Dus ik ga wat yoga doen om in mijn lijf te komen. Vanzelf zet ik een icaro op (ayahuasca muziek) en vanzelf begin ik wild te schudden (kundalini shaking) en geluid te maken.
Ik vind het fijn om emoties te doorvoelen door de emotie als trilling mijn lichaam te laten bewegen hoe het wil bewegen. Vaak betekent dit een hoop trillen en schudden. Ik heb geleerd het maar te laten gebeuren. Het leven is mij aan het schudden. En alle gevoelens zijn slechts fysieke sensaties, trillingen, als we het ontdoen van het verhaal van de mind. Zolang ik me er niet aan hecht en er geen verhaal van maak, kunnen gevoelens gewoon door mij heen komen. De mind wil begrijpen en labelen: dit is woede en dat is een orgasme. Maar als de fysieke trilling ruimte krijgt zit dus weinig verschil tussen 😉 Zo kan ik diepe verkrachtingspijn, existentiële angst om op aarde te zijn, paniek en depressie transformeren tot een full body orgasme en extatische liefde. Ademen, geluid maken, bewegen. Ik moet dus alleen wel ff bereid zijn om steeds opnieuw door de illusie van de hel te reizen. Minor thing, right?
Het is dus fijn om emoties fysiek te doorleven, maar ik vind het ook heel fijn om mijn emoties te offeren aan God-Godin. Ik ga dan rechtop op een meditatiekussen zitten en neem alle gedachten/sensaties waar. Ik zeg dan (naar Cursus in Wonderen): “God ik ervaar woede, maar ik ben bereid om het anders te zien en iets anders te ervaren en deze emotie te transformeren naar licht en liefde. Ik offer dit gevoel en geef het terug aan de Heilige Geest. Ik vraag de Engelen deze last van mij over te nemen. Dankjewel.” Ik geef dan het gevoel in een kommetje van mijn handen aan de hemel. “Alsjeblieft, ik heb het niet meer nodig.”
Dus als we pijn of verdriet voelen, betekent dat niet dat we nog niet gefixt zijn, of gefixt moeten worden. Het enige wat het betekent, is dat oude pijn die opgeslagen zat in de kerkers van onze ziel zich veilig voelde om vrij te komen. Het betekent dat ik nu zoveel licht, liefde en bewustzijn ben, dat ook deze lieve wezentjes uit de schaduw van mijn innerlijke wereld komen, omdat ze ook graag in het licht willen spelen. Dus ik zeg vriendelijk hallo en geef ze terug aan het licht, waar ze Thuis mogen komen. Meer is er niet nodig.
Ik ben de alchemist die alles transformeert naar liefde. Ik ben het geboortekanaal van liefde. Ik ben een instrument van God. Ik ben de priesteres die alle paradoxen kan houden. Ik ben mens tussen hemel en hel. Ik ben de schakel tussen hemel en aarde.
En dan schijnt de zon weer. Is er weer een dans. Knipperen mijn ogen van de felheid van mijn eigen licht.
Geef een reactie