Ik word huilend wakker. Huilend van ontroering en dankbaarheid. Ik voel de zachtheid van de armen van Moeder Aarde nog op mijn lijf. In de badkamer kijk ik in de spiegel en ik huil nog meer. Het is alsof ik afscheid neem van een tijdperk. Het is huilen van rouw. Rouwen om de pijn en het zoeken van de eerste 30 jaar van mijn leven. Huilen om het gevoel van eindelijk thuiskomen. Dat het vage, intuitieve gevoel van hoe het leven werkt, eindelijk een waarachtige thuisbasis mag zijn. En huilen van angst voor mijn eigen grootsheid, die op de deur van mijn binnenste bonst! Laat mij erin!!!
Ik maak me vrij van alles wat ‘normaal’ is. En dat blijft steeds opnieuw weer fucking eng. We worden opgevoed om in de maatschappij te passen. In een maatschappij die ziek en misvormd is. Een maatschappij die niet gebaseerd is op de wijsheid en liefde van de wetten van het Universum, maar een maatschapij die gebaseerd is op de angsten en ‘distortion’ van onze lieve ego’s. Er zit geen ziel in deze wereld. En ik ben hier om dat terug te brengen. Om mensen te helpen herinneren. Maar daarvoor mag ik zelf ook steeds meer, steeds dieper leven vanuit die ziel. En om mijn ziel volledig te belichamen, mag ik mijn hechting aan deze wereld steeds meer loslaten. Want als ik gehecht ben aan een bepaalde vorm, of een bepaalde uitkomst, of aan wat mensen van mij zullen vinden, dan ben ik verslaafd. Ik kies ervoor om mijzelf te bevrijden van deze ketenen. Ketenen die me ook zo lang veiligheid en erkenning hebben gegeven. Ketenen die me nu enkel nog vasthouden met een valse loyaliteit naar de andere geketenen.
Ik heb visioenen van hoe mijn leven eruit ziet als ik leef vanuit deze Zielskracht. Het is indrukwekkend groots.
En dan weer zie ik mijn kleine, lieve egootje om zich heen graaien.
“Ja maar, ik moet toch over-eten om te overleven?!? En ik moet huisje, boompje, beestje. En romantiek. Een wit hek en een hond enzo. En een kind baren? Ik moet succes en carrière. Ik moet verkering?!”
Alles wat me is aangeleerd van ‘hoe het hoort’ brokkelt van mij af. Het voelt alsof er niets van mij overblijft. Alsof ik sterf. Ik neem afscheid van het leven als Krista zoals het was. Alles waar ik mij al die jaren aan heb vergrepen, werkt niet meer. De sluier verdwijnt langzaam en meer en meer zie ik de dingen voor wat ze zijn. Er is niets van deze wereld wat mij werkelijk veiligheid kan geven. Er is niets buiten mijzelf wat mij werkelijk gelukkig kan maken. Er is niets om mij aan vast te houden. Zodra ik me vasthoud, zet ik de energie vast en stopt de oneindige flow van leven en liefde door mij heen te stromen. Het doorzien van de illusie en het aanvaarden van Waarheid is een pijnlijk proces van steeds opnieuw sterven en opnieuw geboren worden.
Steeds opnieuw mag ik loslaten en steeds opnieuw stort ik mijzelf in de afgrond. Het is het pad van inwijding. Ik word ingewijd in het mysterie van het leven. Ik ontwaak. En hoe meer liefde en licht ik toelaat, hoe meer de diepe angsten van het ego zich ook aandienen.
Het ‘ik’ dat bang is om verlaten te worden, om alleen achter te blijven. Het ‘ik’ dat zich bedreigd voelt door de grootsheid van de ander. Dat klein en onzeker wordt, als strategie om mijn eigen grootsheid niet te hoeven voelen.
90% van mijn gedachten zijn bullshit. 90% van de verhalen in mijn hoofd zijn strategieën van het ego om mij klein -en zogenaamd beschermd- te houden. Nogmaals; dit ego is niet slecht! Het heeft haar functie. Maar ze zit niet langer op mijn troon. In plaats daarvan koester ik haar. En doe ik keer op keer wat zij het liefst wil vermijden: mezelf blootgeven.
Met de ander delen wat mij zo bang maakt. Want de meest geniale strategie van het ego is dat ze doet alsof het niet zo is. “Wat? Bang? Ik? Nee hoor! Je bent zelf zeker bang?!”. Ik zie haar verstoppertje spelen in mijn binnenste. En terwijl ik voel hoe mijn innerlijk daarvan steeds meer op slot gaat, fluister ik zacht naar haar: “Hee psssst, ik zie je wel hoor daar achter die steen. Ik zie je wel, lieve. Ik zie wel dat je bang bent. Kom maar bij mij. Zullen we die meneer hier tegenover ons gewoon vertellen waar je zo bang voor bent? Misschien is het deze keer wel veilig.. omdat Ik er ben.”
Pffff. Het voelt als sterven. Kwetsbaarheid in de dingen waar de diepste schaamte op zit. Maar schaamte is de meest onderdrukkende emotie. Schaamte kan de ziel ervan weerhouden om te incarneren. Schaamte over wie we zijn, over alles wat er gevoeld wordt in ons binnenste. En die schaamte is zo slim, dat het soms lijkt alsof we heus helemaal niks voelen. Maar ik weet inmiddels wel beter. Dus door de op elkaar geperste lippen van mijn kleine, bange, gekwetste meisje mompel ik: “Ik ben bang dat jullie mij allemaal uitlachen. Ik ben bang dat jullie zonder mij verder gaan. Ik ben bang dat dit allemaal een complot is om mij te pesten.”
En weetje, op dat moment kan zo’n gevoel heel waar voelen. En als de ander als vijand voelt, is kwetsbaarheid wel het laatste waar je aan denkt. En toch is kwetsbaarheid de enige poort terug naar het Licht. Kwetsbaarheid is de poort naar heling.
Diepe oude schoolpleinpijn komt naar de oppervlakte. De oppervlakte van de oceaan, waar de zon het felst straalt en mijn pijn mag baden in het licht van mijn bewustzijn. Pijn van er niet bij horen. Pijn van een vriendinnenclubje die achter mijn rug om over mij praatten en mij van de één op de andere dag buitensloten.
Dan zie ik mezelf als puber. Met mijn zwarte ‘overseaz’-broek en zwarte muts. Een punt-piercing in de lip van mijn o zo lieve gezichtje. Ja, ook ik liep rond met een dikke FUCK YOU vinger. Ik wilde niet meer lief zijn. Ik had geleerd dat ik mijn kwetsbaarheid maar beter kon beschermen. En al deze oude mechanismen mogen steeds meer losweken. Ik neem ook haar in mijn armen.
Zo zie ik alle Krista’s die ik tot nu toe ben geweest voorbijkomen. En ik heb liefde voor haar. Wat een dapper ding. Wat een moed. Wat een doorzettingsvermogen. Wat een kracht. Wat een tederheid. Even denk ik dat ik ze allemaal achter moet laten als ik door de poort ga. Maar nee, ook dat is een mooi illusie-verhaal. Alle delen van mij mogen mee door de poort. Alles wat ik ooit bent geweest en alles wat ik ooit zal zijn. Het enige dat werkelijk sterft is mijn identificatie ermee.
En de liefde van de Grote Moeder spreekt in mij: “Ach lieve, wat heb je gestreden en gevochten. Wat was je eenzaam en alleen. Het is goed. Het is voorbij. Het is veilig om kwetsbaar te zijn. Het is veilig om liefde te ontvangen. Ook al weet je niet of die liefde er morgen ook zal zijn. Ook al kent deze Liefde geen vorm en is er geen houvast. Ik zal er altijd zijn en Ik zal altijd van jou houden.”
Ik koester mijn bange kindjes. Het is veilig, het is veilig bij mij lieve.
Ik kijk uit het raam en zie de zon opkomen. Ik huil nog meer. Dankbaarheid dat mijn ziel er in dit leven voor gekozen heeft om te ontwaken. Dankbaar dat ik zo dapper ben om haar grootse kracht toe te laten. Dankbaar voor de warme koestering en dat het wakker worden met kleine stapjes mag. Want de felheid van het Licht is angstaanjagend en toch verlangen we ernaar. “Tremendum et fascinans’, zoals Religiewetenschapper Rudolf Otto het terecht noemde.
En terwijl ik dit bericht post, vliegt er een gele koolmees mijn huis in!!! Gisteren zat ze al even op het randje voor mijn raam en was ik diep ontroerd door dit teken van het Universum. Nu vliegt ze letterlijk een rondje door mijn kamer!!! Even later komt ze terug en doet het nog eens! Onwerkelijk mooi! Het Universum stuurt liefdevolle tekens. Laatst ook vijf lieveheersbeestjes op de muur. En een vlinder in mijn huis. Hihihi wat is Ze lief he…
Oja, morgen dus mijn tweede reis met de Sacred Medicine Plant.
I am ready.
Geef een reactie