The Priestess of Love danced in the grass in front of the temple.
She was not alone. A man sat there too. She had no eyes for him.

 

She felt the curves of her hips and let them ripple.

 

She felt the energy of her pelvis creep upwards, and arched her back, opening her heart.

 

She felt space opening up in her throat, and slowly pulled her neck back to open her mouth. She was totally conscious of the sensuality of her movements and enjoyed it.

 

She knew the goal of her dance.

 

She tuned in to the lazy beauty of summer, of the heavy grass seeds at her feet. It was the beauty of Earth herself that started to shine through her. She became the summer, she became the Earth, her body mimicked the swinging in the wind of dark green leaves, the cherries ripened under her touch.

 

She was already the Priestess, she became the Goddess. She aimed for the man before her too, to recognize it. As to him, he could not keep his eyes from her. It was as if for the first time he realized what woman was. It gave fire to his manhood and humility. Both.

 

He became both wild and peaceful. Everything in him wanted to take her- yet he knew that this beauty could not be taken.

 

He wanted to put his teeth in her flesh, yet he knew he was the hunted, she the hunter.

 

His energy rose and rose, yet he sat motionless like a mouse in the claws of the cat.

 

Surrender shuddered through him. He knew that his surrender was not to her. Like lightning the truth flashed through him, the truth of words he had heard spoken by the old fathers: “you, my son, are here to serve the Earth. Woman is the link between you and the Earth”. His surrender was to the Earth, the Goddess.

 

The Priestess saw it happening. This was what she had aimed for.

 

She had restored the order and she knew in a moment she would harvest this newly ripened fruit.

 

At the thought alone, her lips opened. Something below her centre relaxed. It made her even more attractive and erotic. While dancing she turned her pelvis to directly face the man.

 

She danced before him, playing with his helpless surrender, teasingly enjoying her power. Slowly her dance steps brought her closer to the man, who still sat there as if paralyzed.

 

She timed her moment to break the spell, the moment she would bring his hands to her breasts. The moment her dance would become a pas de deux.

 

Both man and woman shivered at the actual moment she took his hands.

 

Beside himself he fell to his knees and whispered: “Goddess”, while his hands powerfully took the offered breasts.

 

Their dance slowly rose to a climax. At that point, she took from him his life energy. He knew it to be right, he knew this to be the best destination.

 

Then she lowered herself on the Earth, between the grass. She pulled him against her. An infinite love welled up from the Earth, flowed through her, fulfilled her. It was so much she brimmed over and it flowed on to the man, and he reflected it back to her.

 

And so they lay, Earth, woman and man, in perfect unity.

door Klara Adalena: mei 2005

And after the storm,
I run and run as the rains come
And I look up, I look up,
on my knees and out of luck,
I look up.

Night has always pushed up day
You must know life to see decay
But I won’t rot, I won’t rot
Not this mind and not this heart,
I won’t rot.

And I took you by the hand
And we stood tall,
And remembered our own land,
What we lived for.

And there will come a time, you’ll see, with no more tears.
And love will not break your heart, but dismiss your fears.
Get over your hill and see what you find there,
With grace in your heart and flowers in your hair.

And now I cling to what I knew
I saw exactly what was true
But oh no more.
That’s why I hold,
That’s why I hold with all I have.
That’s why I hold.

I will die alone and be left there.
Well I guess I’ll just go home,
Oh God knows where.
Because death is just so full and mine so small.
Well I’m scared of what’s behind and what’s before.

And there will come a time, you’ll see, with no more tears.
And love will not break your heart, but dismiss your fears.
Get over your hill and see what you find there,
With grace in your heart and flowers in your hair.

And there will come a time, you’ll see, with no more tears.
And love will not break your heart, but dismiss your fears.
Get over your hill and see what you find there,
With grace in your heart and flowers in your hair.

(Uit ‘The Divine Romance’ door Paramahansa Yogananda)

Paramahansa Yogananda werd omschreven door zijn geliefde leerling Rajarsi Janakananda als een Premavatar ofwel “een incarnatie van Liefde”. In het volgende stuk proza,, geschreven in 1936 spreekt Paramahansa over zijn eigen zoektocht naar goddelijke Liefde, gevolgd door zijn verzoening, zijn eenwording, met God als Liefde.

“I am in love with Love alone”

Ik zocht liefde in vele levens. Bittere tranen van afscheiding en berouw heb ik vergoten om eindelijk te weten wat Liefde is. Ik offerde alles op, alle gehechtheden en illusies om tenslotte tot de ontdekking te komen dat ik alleen maar de Liefde van God, God’s Liefde, liefheb. Toen dronk ik Liefde door alle ware harten. Ik zag dat Hij het Enige Alomvattende Kosmische Wezen is die Liefde geeft, die Lief heeft; die Ene trillende Geur die hangt en naar boven komt in alle bonte soorten bloemen van liefde in de tuin van het leven.

Vele zielen vragen zich droevig en hulpeloos af, waarom liefde van het ene naar het andere hart vlucht. Ontwaakte zielen realiseren zich dat het hart niet grillig is in zijn liefde voor andere harten, maar slechts de Ene GodLiefde liefheeft die in alle harten huist.

De Heer fluistert eeuwig en altijd zacht naar jou: “Ik ben Liefde, maar om het geschenk van Liefde en het schenken daarvan te kunnen ervaren, verdeelde Ik Mij in drieën: Liefde zelf, degene die liefheeft en de geliefde. Mijn (Goddelijke) Liefde is prachtig, puur, eeuwig en altijd heerlijk en Ik proef er op vele manieren van, door vele vormen.

Als vader drink Ik eerbiedige liefde uit de diepe bron van het hart van mijn kind. Als moeder drink Ik de nectar van onvoorwaardelijke liefde uit de zielenbeker van de kleine baby. Als kind drink Ik en voel Ik de beschermende liefde van vaders rechtvaardige rede. Als zuigeling drink Ik zonder enige bijbedoeling uit de heilige graal van moederlijke aandacht. Als meester drink Ik genegenheid uit de veldfles van de bedachtzame attenties van de bediende. Als bediende nip ik eerbiedig van de liefde uit de bokaal van meesters waardering. Als goeroe geniet Ik van de pure liefde uit de kelk van de leerling die zich in devotie geheel overgeeft. Als vriend drink Ik uit de als vanzelf klaterende fonteinen van spontane liefde. Als een goddelijke vriend drink Ik met grote teugen het kristalheldere water van kosmische Liefde die ontspringt uit het reservoir van alle harten die God aanbidden.

Slechts de Liefde heb Ik lief, maar Ik sta mijzelf toe om te worden misleid wanneer Ik als vader of moeder slechts aan het kind denk en voor hem voel; wanneer Ik als geliefde mijn liefde slechts laat uitgaan naar mijn beminde; wanneer ik als bediende alleen leef voor de meester. Maar omdat Ik slechts de Liefde liefheb, breek Ik uiteindelijk door deze misleiding van Mijn ontelbare gezichten van het menselijke ‘zelf’ heen. Om die reden breng Ik de vader over naar het astrale land wanneer hij vergeet dat het Mijn Liefde is en niet die van hem, die het kind beschermt. Om die reden haal Ik de baby van de borst van de moeder, opdat zij leert dat het Mijn Liefde is die zij in hem aanbad. Ik ontfutsel de beminde weg van hem die zich verbeeldde dat zij het was die hij liefhad, anders dan Mijn Liefde die in haar antwoordde.

Op die manier speelt Mijn Liefde verstoppertje in alle mensenharten, zodat iedereen de kans krijgt om Mijn Liefde zelf te leren ontdekken en vereren en niet de tijdelijke menselijke ontvangers van Mijn Liefde. Zodat iedereen in staat is om Mijn Liefde te ontdekken en vereren die danst van het ene naar het andere hart.

Mensen bedelen bij elkaar vanwege het “Hou van mij alleen” en dus maak ik hun lippen koud en verzegel ze voor altijd zodat zij die onwaarheid niet meer kunnen uitspreken. Omdat zij allemaal Mijn kinderen zijn, wil Ik dat zij de opperste waarheid spreken: “Hou van de Ene Liefde in ieder van ons”. Aan een ander te zeggen, “ik hou van jou” is vals tot het moment dat jij de waarheid beseft: “God als de Liefde in mij houdt van Zijn Liefde in jou”.

De maan lacht om al die miljoenen goedbedoelende beminden die onbewust en onwetend aan hun geliefden de leugen vertelden: “ik hou eeuwig en altijd van jou”. Hun schedels zijn verstrooid over de winderige zandvlakte van de Eeuwigheid. Ze kunnen hun adem niet meer gebruiken om te zeggen “ik hou van jou”. Ze kunnen hun belofte om eeuwig en altijd van elkaar te houden niet meer herinneren noch inlossen.

Zonder één woord te spreken heb Ik jullie altijd liefgehad. Alleen Ik kan zeggen, “Ik heb je lief”, want Ik hield al van je van voor je was geboren; mijn Liefde geeft jou leven en bezielt je zelfs op dit ogenblik; en alleen Ik kan jou liefhebben nadat de poorten van de dood jou hebben opgesloten waar niemand, zelfs niet degene die jouw grootste liefde was, jou ooit kan bereiken.

Ik ben de Liefde die menselijke poppen laat dansen aan koorden van emoties en instincten, om het drama van liefde uit te spelen op het schouwtoneel van het leven. Mijn Liefde is prachtig waar je eeuwig van kunt genieten wanneer je alleen daarvan houdt; maar de levenslijn van jouw vrede en vreugde wordt afgesneden wanneer je in plaats daarvan verstrikt raakt in menselijke emoties en gehechtheden. Besef, Mijn kinderen, het is Mijn Liefde waarnaar je hunkert!

Diegenen die Mij liefhebben in de vorm van één enkel persoon of die Mij onvolmaakt liefhebben in één persoon, weten niet wat Liefde is. Alleen zij die Mij wijs, onberispelijk, compleet, in totale overgave liefhebben weten wat Liefde is; slechts diegenen die Mij volmaakt en in gelijke mate in alles liefhebben en die Mij volmaakt en in gelijke zin als alles liefhebben, weten wat Liefde is.”

“Onze diepste angst is niet dat we onmachtig zouden zijn.
Onze diepste angst betreft juist onze niet te meten kracht.
Niet de duisternis, maar het LICHT in ons is wat we het meeste vrezen.

We vragen onszelf af; “Wie ben ik wel om mezelf briljant, schitterend, begaafd of geweldig te achten?”
Maar, waarom zou je dat niet zijn? Je bent een kind van God!
Je dient de wereld niet door jezelf klein te houden.

Er wordt geen LICHT verspreid, als de mensen om je heen hun zekerheid ontlenen aan jouw kleinheid.
We zijn bestemd om te stralen, zoals kinderen dat doen.
We zijn geboren om de glorie Gods die in ons is, te openbaren.

Die glorie is niet slechts in enkelen, maar in ieder mens aanwezig.
En als we ons LICHT laten schijnen, schept dat voor de ander de mogelijkheid hetzelfde te doen.
Als we van onze diepste angst bevrijd zijn, zal alleen al onze nabijheid anderen bevrijden.”

Door Marianne Williamson