[Lees meer…]

Nou poeh, mijn menstruatie is bijna voorbij, maar ik blijf me maar emotioneel voelen. Gedurende de dag ben ik tussendoor veel aan het huilen. “Zomaar” voelt het. Of nouja, om van alles. Net zie ik mijzelf bijvoorbeeld in de spiegel en dan moet ik opeens huilen omdat ik mezelf zo’n mooi dapper ding vind. Zo van, jeetje chick je bent gewoon wel even fucking MENS aan het zijn!!!

[Lees meer…]

Als je je dus kut voelt, dan moet je misschien even stoppen met jezelf op je kop zitten en gewoon even lief zijn voor jezelf. Dan kom je weer in zachtheid en dat brengt je weer in FLOW. En als je in de flow zit, gaat alles veel makkelijker.

Dus hier een lijstje met fijne dingen om te doen met en voor jezelf!

 

 

 

[Lees meer…]

Soms doet het leven zeer. Deze week was intens voor mij. Ik besloot de dag voor mijn menstruatie (bad timing!) het artikel te laten publiceren op Nieuw Wij waar ik al weken aan werk. Toen ik de eerste versie deelde met de redacteur schreef hij terug: “Weet je zeker dat je dit wilt publiceren?”

Ik ging dus nog een keer het proces aan met mijzelf. Want welk deel in mij had deze shockerende, provocerende tekst geschreven? En waar is het deel in mij dat wil verbinden met de lezer? Dus ik herschreef het en haalde de provocerende delen eruit. Althans, zo dacht ik.

Maar de boodschap bleef hetzelfde: “Own your fucking shit!”

Hoewel ik het tot in den treure heb voorbesproken met mijn coach en vrienden, voelde ik me met mijn menstruerende hormonale lijfje niet voorbereid op de bizar uiteenlopende reacties. Mensen die me (vooral in privé berichten natuurlijk) de hemel in prijzen en mensen die het radicaal oneens zijn met me en me beschuldigen van Stockholmsyndroom en zelfs voorstander van misbruik met kinderen?! WTF!? Mijn woorden worden totaal uit de context gequote en verdraaid. Auw. Pijnlijk. Het werd een machtsstrijd van ‘wie heeft er gelijk’, in plaats van een nieuwsgierig ontmoeten in ons anders-zijn.

Zucht. Ik voel me onbegrepen en ongezien. Maar heb ik mijzelf wel echt laten zien? In een enkel artikel waarin ik een helder statement wilde maken was er geen ruimte om uitgebreid te vertellen over mijn donkere nacht van de ziel en over hoe ik mijn 13-jarige aangerande meisje uit de kerkers van het landschap van mijn ziel heb opgehaald en gekust, gekust, gekust tot ze niet meer huilde. Dàt is wat ik bedoel met verantwoordelijkheid nemen!

En.. ik ben ook blij dat zoveel mensen de moed hebben om hun stem te laten horen! Beter dan iedereen die zijn oordeel stil houdt. Ik heb niet de waarheid in pacht. We dragen allemaal een stukje van de waarheid met ieder onze unieke perceptie. En alle stukjes zijn even waardevol en evenhard nodig om deze puzzel te kunnen begrijpen.

De puzzel rondom de pijn van seksueel misbruik. De puzzel van de collectieve strijd tussen mannen en vrouwen. De puzzel van schaamte, schuld en angst rondom seksualiteit.

Ik ben hier niet om de waarheid te verkondigen. Ik ben hier om kwetsbaar en open een stukje van mijn waarheid met je te delen, zodat we samen The Bigger Picture kunnen gaan zien.

En het doet dus echt wel zeer als je jouw waarheid, meningen en oordelen op mij plakt zonder mij te kennen. Zonder nieuwsgierig te zijn naar de reis ik heb afgelegd om tot deze visie te komen. En natuurlijk zal die visie zich blijven ontwikkelen en ik heb ook van deze discussies weer veel geleerd.

Bijvoorbeeld dat Universele Liefde helend is, maar nooit als spirituele bypass gebruikt mag worden om pijn te ontkennen. En dat er een belangrijk onderscheid te maken is tussen daadwerkelijk slachtoffer zijn en je verschuilen achter slachtofferschap. Dat het belangrijk is om het deel dat daadwerkelijk slachtoffer is in ieder van ons te erkennen. Dat verantwoordelijkheid nemen voor mijn gevoelens en gedrag, niet betekent dat ik de schuld van de ander op mij neem. En dat er een onderscheid te maken is tussen schuld en verantwoordelijkheid. Dat er een onderscheid is tussen misbruik binnen gelijkwaardige relaties en misbruik binnen ongelijke machtsverhoudingen. Een onderscheid tussen misbruik met kinderen en misbruik tussen volwassenen. Dat de term seksueel misbruik zeer beladen is en direct allerlei associaties oproept en iedereen er een andere betekenis aan geeft en we wellicht meer taal nodig hebben om de complexiteit en nuances van dit brede veld daadwerkelijk te kunnen ontrafelen.

Zoals ik in het artikel ook al schreef: ik neem seksueel misbruik serieus. En ik ken de vreselijke pijn die het veroorzaakt. Alle vormen van seksueel misbruik zijn vreselijk en kunnen diepe wonden achterlaten.

En ik geloof dat we samen van deze diepe individuele en collectieve wonden kunnen helen. Juist door de pijn en het slachtofferschap te erkennen. Maar ook door de dader in onszelf te erkennen. En door uiteindelijk zelf verantwoordelijkheid te nemen voor onze pijn en te stoppen met zoeken naar erkenning buiten onszelf.

Zoals een therapeut 10 jaar geleden tegen mij zei: “Er is goed nieuws en er is slecht nieuws. Het slechte nieuws is, dat je inderdaad niet gekregen hebt wat je nodig had (hetzij liefde/bescherming/veiligheid). Het goede nieuws is, dat je het ook niet meer nodig hebt.”

Toen ik deze woorden voor het eerst hoorde, was ik woedend. Alles in mij schreeuwde: “ja maar het is niet eerlijk en ik heb het wèl nodig!!!”

Nu weet ik dat hij gelijk had. Natuurlijk heb ik wel liefde en koestering nodig, maar niet meer zoals ik dat als kind van mijn ouders nodig had. Dat gat kan nooit gedicht worden door hen en dat hoeft ook niet, want ik kan mezelf liefhebben. In de afgelopen 10 jaar heb ik geleerd de verwijten naar buiten los te laten, de ander en mijzelf te vergeven en alle delen van mijzelf innig lief te hebben. Het slachtoffer, het misbruikte kind, het verongelijkte meisje, de manipulatieve verleidster, de dader, het kind die vlucht in andere dimensies en… de Priesteres die alle paradoxen kan houden en in alle werelden tegelijk kan zijn. Met mijn voeten op de aarde, diep geworteld in de pijn en de vreugde van het mensenleven. Met mijn kruin in de hemel, helderziend en helderwetend ver voorbij menselijk lijden.

Ik weet en zie en voel hoeveel pijn en verwonding er is tussen mannen en vrouwen. Niet alleen in misbruiksituaties, maar ook in liefdesrelaties komt dit dagelijks tot uitdrukking. We mogen opnieuw leren om als brothers&sisters samen te leven op aarde, in plaats van de strijd met elkaar aan te gaan.

Mijn helingsweg is na 15 jaar zelfonderzoek nog niet afgelopen. Ik kan nog steeds pijn en angst ervaren en nog steeds getriggerd worden in oude misbruik gevoelens. Ik herken het, zorg voor mezelf, communiceer steeds beter wat ik nodig heb en leer steeds beter mijn grenzen te voelen. Maar ik ben ook gewoon mens en soms wals ik over mijn grenzen heen en heb ik achteraf pijn. Ook dat is oké. Dit betekent niet dat ik nog niet genoeg geheeld ben, “ziek in mijn hoofd” ben, totaal getraumatiseerd ben of dat ik enkel vanuit een Stockholmsyndroom opkom voor de mannen.

Juist dankzij mijn levensweg EN heling en vele authentieke, kwetsbare ontmoetingen met mannen ben ik oprecht diep geraakt wanneer mannen in SOMMIGE gevallen ten onrechte beschuldigd worden van seksueel misbruik. Ik zeg ten onrechte, omdat het in SOMMIGE situaties voor mij helder is dat de vrouw haar eigen grenzen niet kon voelen of kon aangeven, hierover niets communiceerde en tijdens de seks levendig lijkt te genieten. En de man dus geshockeerd is wanneer zij hem achteraf beschuldigd. Dit is voor beiden intens pijnlijk en een voorbeeld van hoe mannen en vrouwen de strijd met elkaar blijven aangaan. Ik herken dit, omdat ik zelf die vrouw ben geweest. En volgens mij ligt de verantwoordelijkheid voor deze pijn zowel bij de vrouw als bij de man. En is zowel de man als de vrouw slachtoffer en dader. Dit is de situatie waar ik in het artikel op Nieuw Wij over schrijf.

” Vrouwen Collectief Gevangen tussen de archetypen van de Non en de Hoer/ “

Volgens mij is kwetsbaarheid en openheid over al deze gevoelens, oude pijn en angsten de weg van heling.

Dat is mijn intentie met de Cirkel van Liefde. Een plek waar mannen en vrouwen elkaar in kwetsbaarheid kunnen ontmoeten in pijn en verlangen in seksualiteit en intimiteit, gedragen door de Universele kracht van Liefde. Door dit met elkaar te oefenen, helen we niet alleen onszelf, maar ook het collectieve verhaal.

De Cirkel is niet een plek om pijn en schaduw te ontkennen en af te stemmen op huffyfluffy liefde.

Het is een plek waar alle pijn, schaduw en angst gehoord en gezien mag worden en geofferd aan dat transformerende vuur van liefde.

Geraakt? Kom meevoelen, delen en helen. De volgende cirkel is morgenavond 8 september in Amersfoort.

www.muzera.nl/cirkel-van-liefde