Een fictief inwijdingsverhaal ter inspiratie voor mannen die bereid zijn de Koning in hen te laten ontwaken.
Er is angst. Ik zit op de grond van een woonkamer. Mijn woonkamer. Maar ik heb me nooit minder thuis gevoeld als nu. Ze hebben me gewaarschuwd voor dit moment. Het moment waarop je bevend op de grond zit en ziet hoe je hele wereld in elkaar stort. Het is als een nachtmerrie, je ziet het gebeuren, maar je kunt er niets aan doen. Hopen dat je wakker wordt, wachten op het moment dat je wakker wordt. Maar dit is geen nachtmerrie, dit is de realiteit. En hoewel ik doodsbang ben, verbaas ik me over hoe lekker het voelt. Voelt, voelen. Ik voel. Opnieuw voel ik. Ik leef. Hier heb ik zolang op gewacht, ik heb zo lang gewacht op deze roeping. Ik sloot mezelf op, hield mezelf gevangen. Ik wist niet beter. Ik had haar nodig om te zien hoe gevangen ik zat. Ik kon niet anders, ik kon niet anders en ik zou het zo over doen. Alles. Elke kus, elke traan, zou ik opnieuw beleven, als ik het allemaal over mocht doen. Dit is leven. Dit is waar ik voor kies.
Hoe vertel ik over dat ik er met mijn hele Hart voor kies mijn vrouw en kinderen te verlaten. Hoe leg ik uit dat ik bewust heb gekozen met een andere vrouw te vrijen. En niet alleen vrijen, ik heb mijn hart geopend. Ik ben verliefd geworden, smoorverliefd. Ik, een getrouwde man, ben willens en wetens vreemdgegaan.
Dit alles is waar, en toch ook weer niet. Want ik doe dit niet omdat ik een egoïst ben, die zijn geile lust behoeftes niet onder controle heeft. De man die zijn gezin in de steek laat. Ik doe dit omdat ik van hen houd, omdat ik van mijzelf houd, meer dan van wie ook in de wereld. Omdat ik de Liefde voor mijzelf heb hervonden. De Liefde voor het leven. De Liefde heeft mij geroepen en ik heb haar beantwoord. Ik heb me laten verleiden door de Liefde, nieuwsgierig ben ik haar gevolgd, vanuit een honger, waarvan ik niet wist dat ik hem had. Oh ik had zo’n honger, ik voelde zo’n leegte. Bij elke stap besefte ik me meer en meer hoe leeg ik me voelde. Het huis, het werk, het geld, de auto, het imago, de vakanties, het zegt me allemaal niets meer. Niets! Alles wat ik nodig heb is mezelf. Een plek om te slapen, voedsel om te eten. Ik verlang ernaar te leven voor de Oerman die ik ben.
Ik verlang naar leven. Ik verlang naar pijn en ik verlang naar liefde. Ik verlang naar zorgeloos vrijen in de zon en naar het gevoel verscheurd te worden. Dat elke ademhaling te veel is, het gevoel niet meer verder te kunnen, niet meer te willen leven. En daar tegenover het intense geluk om de perfectie van een bloemblaadje. Ik verlang naar extremen. Ik verlang naar voelen, welk gevoel dan ook! Want ik was zo verdoofd. Zo verdwaald in hoe het hoort. Ik leefde naar de verwachtingen van anderen. Ik was de liefdevolle vader, de verantwoordelijke echtgenoot, de man die op zondag het vlees snijdt. Verantwoordelijkheden van hypotheek, geld, werk, ik droeg het allemaal. En haalde daar ook plezier uit, begrijp me niet verkeerd. Ik houd van mijn vrouw, nog steeds. Ik houd van mijn kinderen en ik houd van het leven dat ik had. Des te moeilijker om het los te laten! Maar er miste iets, namelijk leven. Leven zoals het leven bedoeld is. Spannend, wild, spontaan, passievol, hartstochtelijk leven.
Ik verlang naar het wenen van al mijn tranen en het lachen van mijn volle lach, zoals Khalil Gibran schrijft. Mijn oerbrul laten klinken, terwijl ik lach en huil tegelijkertijd. De tranen over mijn wangen laten stromen, mijn lijf voelen trillen van angst en genot. Mijn vuisten ballen, mijn spieren spannen, mijn hoofd in mijn nek leggen en met mijn blote voeten in de koude aarde uitreiken naar de verste sterren. De Zon aanbidden en huilen naar de Maan. Klimmen naar de bergtoppen en me naar beneden laten storten op de grassige heuvels. Op mijn paard klimmen en voelen hoe onze krachten bundelen terwijl we over de vlakten razen. De wind is mijn vriend en zoeft langs mijn gezicht. In mijn buik voel ik het eeuwige vuur branden. Het vuur dat ik met de vuurmannen hebt gestookt. In het begin is het hard werken om het vuur brandende te houden. Mijn behaarde gespierde lijf zal zweten, stinken, schrammen oplopen en bedekt zijn met modder.
En boven alles verlang ik naar Liefde. Want enkel de Liefde brengt mij tot deze extreme gevoelens. De liefde verscheurt me, de liefde bemint me. Ik wil thuis komen in het land van Liefde, Passie en Hartstocht. Thuiskomen bij mijzelf. Bij mijn Ware Zelf. Ik weet, dat zij daar woont. Het is haar geboorteplaats. Ook zij was verdwaald en heeft teruggevonden. Dat is denk ik wat ik in haar ogen zag, de eerste keer dat ik haar ontmoette. De diepe verwonding en de diepe heling. In haar ogen, zag ik mijn verlangen. Mijn wonden openrijten, uitschrapen, leegzuigen. Pleisters plakken, zalfjes smeren, helen. En dat is wat ik ken. Dat is wat ik heb gedaan, want ik ben al zo diep gegaan, maar daarin mist mijn laatste puzzelstukje, de laatste stap. Ik denk dat ik intuïtief heb gevoeld dat zij me die laatste stap kon geven. Nee, niet geven. Dat wij die samen mochten gaan zetten. Want ook voor haar bleek er heling mogelijk in onze ontmoeting. Er is heling.
En ik zal haar opnieuw ontmoeten in dat land en ik zal haar nemen, als waren we dieren. Beminnen. Ruw, wild, oermannelijk, hartstochtelijk. Ik grijp haar, ik neem haar, ik neuk haar, ik bemin haar, ik heb haar lief, ik streel haar, ik kus haar tranen. Want er is Liefde. Eindelijk, eindelijk is er Liefde, zoals ik haar nog nooit gekend heb.
We zullen lopen naar de warme waterbron, waar ze me teder zal wassen en verzorgen. Mijn tranen en zweet spoelen met het schone water mee, de rivier in. Er is verzorging. Dan komt er een tijd van rusten. En liggen we met velen in het hoge gras, in de schaduw van de bomen te slapen.. Ik open mijn ogen en zie de anderen. Ik glimlach, omdat we niet alleen zijn in dit oneindige land. We zijn samen. En het feest zal opnieuw losbarsten. En we eten en we dansen en we leven .. tot in de eeuwigheid. En ik houd van haar, zij, de Godin, de priesteres, de vrouw. God ja, wat houd ik van haar. Zij die mijn Hart deed ontvlammen, opdat het vuur nooit meer zou doven.
Hoe laat ik je voelen dat ik een oerman ben en ik niet anders kan dan hem in mij verwelkomen. Hoe laat ik je voelen hoe het voelt te moeten kiezen tussen mijzelf verloochenen of de wereld zoals ik die altijd heb gekend. Hoe laat ik je voelen, hoe laat ik je begrijpen.. ik kan niet .. er zijn geen woorden..
Ja natuurlijk heb ik getwijfeld, bij elke stap die ze me vroeg te zetten, heb ik getwijfeld. De angst voor het onbekende, was immens.
De wind voelt koud op mijn betraande gezicht. Ik huil.. ik voel het leven in elke cel van mijn lijf. Dit is waar ik het allemaal voor heb gedaan. Ik sta op een berg, op de hoogste rots.. als ik naar beneden kijk zie ik een immense diepte. Daar beneden is water, zo ver weg dat het zwart lijkt. Ik voel een golf van angst door mijn lijf als ik naar beneden kijk. Ik ben bang. Hoe diep zou het zijn? Wat als blijkt dat ik niet kan zwemmen en nooit meer boven water zal komen? Wat als ik te pletter val en sterf? Paniek. Ik wil niet, ik wil terug, kan ik nog terug alsjeblieft? Ik kijk achterom. Daar staan ze, in hun lange gewaden, ze kijken me liefdevol en geduldig aan. Waar tijd niet bestaat, is wachten een illusie. Er is niemand die me verplicht, niemand die me dwingt. En er is ook niemand die me helpt, die me steunt. Er is niemand. Er is alleen ik. Ik ben alleen. Ik moet dit zelf doen, alleen. In die realisatie verdwijnen de lange donkere figuren. Ik loop naar de rand van de rots, haal diep adem. Ik ervaar een mix van onverschilligheid, oneindige kracht en het nooit meer terug willen. Ik weet dat het moment van springen onvermijdelijk is, ik weet dat ik zal springen, ik weet alleen niet wanneer. Als ik nog een keer achterom kijk, zie ik mijn leven. Mijn leven tot nu toe. Ik zie de liefdevolle plek die ik met mijn gezin gecreëerd heb. Ook zie ik de pijn die ik mijn naasten heb gedaan, door mijn eigen weg te volgen. Ik zie angst en wanhoop in de ogen van de vrouw die eens mijn geliefde was. Ik hoor de stemmen van mijn kinderen, huilend: “Papa, papa, waar ga je naartoe?” “Papa, laat me niet in de steek”. Dat raakt me diep. Mijn buik verkrampt. Een steek in mijn hart. Wat ben ik aan het doen? Wat ben ik in godsnaam aan het doen? Dan hoor ik de stemmen, de kritische stemmen. “Je bent verliefd op het verliefd zijn”, “dit gevoel is tijdelijk”, “je denkt toch niet dat je werkelijk altijd zo kunt leven”, “het is nep, je leeft in een fantasiewereld”, “hahaha je gelooft toch niet in sprookjes!!!”, “je bent hypocriet, egoïstisch mannetje”, “neem je verantwoordelijkheden!”. Opeens weet ik dat het nep is, het is als een test. Een spiegel van mijn eigen angsten. Durf ik te kijken, te luisteren? Kan ik elke angst onder ogen komen en toch luisteren naar mijn hart? Ben ik werkelijk klaar om alles los te laten? Kan ik mijn vrouw achterlaten, mijn kinderen, die mij nodig hebben? Kan ik het beeld van de liefdevolle vader verbranden? Laat ik de verantwoordelijke echtgenoot die ik was, hier en nu sterven? Dan zie ik mijn kleine meisje, mijn jongste dochter, zo jong, zo mooi, zo puur. Ze slaapt, rekt zich uit, gaapt. Zo onschuldig.. Kan ik werkelijk afscheid nemen van haar, niet wetende of ik me ooit weer met haar kan verbinden?
“Ja..” hoor ik mijzelf fluisteren, “ja.. zelfs dat .. “
Want ik weet dat er in dat sterven, nieuw leven kan ontstaan.
Ik wankel op het randje van de rots, voel een vlaag van misselijkheid in mijn hele lijf. Een duizeling. Ik weet dat ik het nu moet doen, het is tijd. Ik houd mijn adem in en ik spring. Ik ben gesprongen. Ik val, ik val.. nee, help ik val, ik zal te pletter storten! Ik schreeuw het uit .. ik val.. nee.. ik vlieg.. ik vlieg!! Ik vlieg!! Ik kan vliegen!!! Ik maak een snoekduik het donkere water in. Dan wordt mijn lichaam wakker en voel ik hoe ik lucht via mijn mond naar mijn longen zuig. Ik open mijn ogen. Ik ben onder water. Ik adem onder water!? Onder water, boven water, zwemmen, vliegen. Ik kan het allemaal! Ik ben euforisch gelukkig. De zon schittert op het wateroppervlak, verwarmt me. Ik speel, ik geniet! Ik laat me aanspoelen op het witte strand. Op mijn knieën kruip ik, over de Aarde. Dan besef ik me waar ik ben. Ik ben in het paradijs. Ik ben in de hemel op Aarde. Ik ben er. Ik heb het gered. Ik heb het gered.. Alle pijn is niet voor niets geweest. Ik ben door de duisternis gegaan en bevind me nu badend in het Licht. Dankbaar. Ik ben zo dankbaar. Ik hijg, ik schreeuw, ik kreun.. “dankjewel … dankjewel”. Ik kus de grond en voel een koude harde ondergrond. Laminaat. Ik open mijn ogen en zie dat ik in de woonkamer ben. Mijn woonkamer, mijn huis, eens mijn thuis. Nu slechts een ruimte, waarin mijn lichaam zich bevindt. Ik verbaas me over mijn bewustzijn. Nog steeds het euforische geluk, maar ook het bewustzijn van in een lichaam zijn. Ik voel het vuur nog branden in mijn buik, in mijn hart. De fakkel brandt. Niemand zal die ooit nog kunnen doven. Ja er is angst, maar nog veel meer is er Liefde. De Liefde overwint alles. Ik heb geen idee hoe ik dit ga communiceren naar mijn geliefde en buitenwereld, maar ik ga het doen. Ik kan niet anders. Ik kan niet meer terug. Dit is waar ik voor leef. Ik wil nooit meer anders. Ik voel zo’n diep vertrouwen dat het goed is. Ik weet niet hoe, maar ik weet dat er een weg is waarbij al mijn dromen uitkomen. Ik kan weer bij mijn gezin zijn, ik kan weer vader zijn, ik kan weer man zijn, ik kan weer minnaar zijn van mijn vrouw. Alles is precies hetzelfde, en alles is totaal anders. Ik kon vliegen, omdat ik durfde los te laten. Waar ik mij aan hecht, zal zich tegen mij keren. Ik zal een weg vinden om in vrijheid verbonden te zijn en ik hoef niet langer te begrijpen hoe. Ik volg het vuur dat brandt in mijn bekken en stap voor stap zal ik mijn ware verlangen manifesteren in liefde voor mijn naasten.
Als er iets is wat ik heb geleerd van deze reis, is dat ik mijn verlangen mag volgen in liefde. Als ik echt bewust en aanwezig uitdrukking geef aan mijn verlangen en hierin verbonden blijf met mijn naasten en met alles wat er in hen geraakt wordt, dan is er een weg. Die weg ontvouwt zich pas, als ik bereid ben alles te offeren en mij niet langer vast te houden aan veilige plaatjes. Als ik niet langer wacht op toestemming van anderen, maar mijzelf een leven vol passie gun. Dit heb ik gedaan met de intentie verbonden te blijven en zo weinig mogelijk schade aan te richten bij mijn dierbaren. Ik heb geen spijt.. achteraf zie ik pas hoe vast ik zat in mijn doen en laten, hoe ik leefde voor wat er van mij verwacht werd, hoe ik vast zat in verwachtingen van de maatschappij. Ik hoor een baan te hebben, ik hoor hard te werken voor mijn geld, ik hoor mijn lust te onderdrukken… en nu ben ik vrij en geniet ik van een enorme levenslust. Het leven gaat weer vanzelf, en dat is hoe het hoort. Dat betekent niet dat ik nooit meer bang ben of nooit meer pijn voel, maar het betekent dat ik in alles een diep vertrouwen voel dat het goed is. Ik vertrouw dat het leven door ons heen werkt. En alles wat ik hoef te doen is loslaten en het toestaan…
Henk zegt
Hallo Lieve Krista,
Wat herken ik je verhaal. Pas recentelijk heb ik gekozen voor een nieuwe liefde. Ik koos voor een liefde die me wakker maakte uit mijn gezapige leven. Huis, kinderen, kleinkinderen en een baan. Ik had het allemaal. Alleen mezelf was ik kwijt.
Ik heb er 60 jaar lang over gedaan, maar op eens was er een “bright shining light in the left corner of my eye”. Tijdens een symposium aan een tafel zag ik een Engel aankomen. Ik had er geen idee van dat ik ineens zo van mijn stuk kon zijn. Het bleek ook voor haar zo te zijn. Ik weet nu wat het is om als zielen connectie te hebben.
Het was een liefde de “niet kon zijn”. Immers ik was toch al bezig mijn liefde naar mijn vrouw te herstellen? Maar een paar dagen later wist ik dat het niet anders kon zijn. Alle gevoelens schoten door mijn hoofd, lijf en ziel. Het verscheurde me.
Toen ben ik over de klif gesprongen en koos voor de grote liefde. Ook ik bemerk dat ik kan vliegen. En dat doe ik nog steeds. Ik ben dankbaar dat het universum altijd precies weet wat we nodig hebben. Ik heb altijd geweten dat ze er was. Nu is ze echt.
Dankbaar voor het leven!
Dankbaar voor de liefde!
H.
Krista Steenbergen zegt
Lieve Henk,
wat een mooie open kwetsbare reactie! Ik eer je moed om de weg te gaan! Een weg alleen voor de dapperen!!
Het klinkt alsof je je nog wel verliest in de uiterlijke verschijning van de Liefde en Haar nog niet geïnternaliseerd hebt.
Dis is jouw weg om jezelf terug te vinden en die eer ik ten diepste.
Tegen andere mannen die dit lezen wil ik zeggen:
Niemand hoeft niemand te verlaten om zichzelf terug te vinden. De Liefde is altijd Thuis in jou. Je mag je dat alleen weer gaan Herinneren.
Eddy zegt
Krista,
Wat ontroerend, herkenbaar en wat verlang ik hier naar. Ben er nog niet…:-)
Dank voor dit delen !
Krista Steenbergen zegt
Lieve Eddy,
het is tijd dat ook jij ontwaakt! Je bent welkom om de inwijdingsweg met mij aan te gaan, wanneer je hart er klaar voor is.
Warm embrace…
ton zegt
Krista,
Je omschrijft het mooi. Ik ben het in grote lijnen eens met je.
Een aspect wil ik er nog bij halen.
De basis is vertrouwen daarna verbinden en de laatste stap verantwoording nemen. Dat heb ik als ezelsbruggetje.
Kort door de bocht gezegd
Man vrouw is in vorige generatie als taak man kostwinner vrouw verzorgende huisvrouw.
De man is de baas, vrouw volgt. Dat spel gaat fout als de man tenkoste van de vrouw dat doet.
Maar tegenwoordig doet de dame dat ook. Die wil de baas zijn , is prima maar dan zijn de rollen omgedraaid. Eigenlijk het oude in nieuwe verschijnsings vorm.
Werkt ook niet want nu doet de dame zaken tenkoste van de man. Die dan zich als mietje gedraagd.
Mijn idee is dat er onderling balans dient te zijn. Man en vrouw samen doen zaken voor elkaar ipv ten koste van elkaar. Dan heb je win win.
Ik ga regelmatig dansen en daar is dit spel ook van toepassing. Het leukste is het als er een goede samenwerking is. Dan is het een feestje.
Als de dame of de heer tegen elkaar werken omdat er in verleden zaken gebeurt zijn in de man vrouw verhouding bij de man nu of vrouw dan gaat er wat mis.
Bij dansen komt die verhouding boven. Er zijn 3 relatie mogelijk. Man versus vrouw, vrouw kind of man kind.
Afhankelijk met in welke mode de personen zijn komt dat boven.
Ik zelf ben vaak zeer zachtaardig en maak makkelijk kontact met de dames. Laatst zei een dame dat ik laagdrempelig was.
De types die mij als vrouw kind relatie behandelen daar heb ik tegenwoordig een hekel aan. Als ik ze wel een beetje mag, dan ga ik ze een beetje heropvoeden.
Ze hebben het vaak totaal niet door dat ze dat doen. Zijn ook vaak types die gescheiden zijn en leidinggevende functie in het werk hebben.
Tegenwoordig ga ik steeds meer in mijn manpower staan en laat ze noneverbaal luisteren naar mijn sturing. Meestal doen ze dat wel. Behalve de echte kenau, ik veroordeel ze niet maar moet er een label met opplakken om het duidelijk te maken.
Om ze te plagen ga ik dan extra zachtaardig zijn. En pak dan toch steeds vaker de leiding. Soms kunnen ze niet toelaten met om de leidingnuit handen te geven. Dat is gebrek aan vertrouwen.
Mijn idee is dat ze de vrouwelijke kant die ze in mij zien niet in hun zelf durven te laten zien, vaak door het verleden. Spiegel voor mij ik moet in die manpower gaan staan
Vrouwen vallen op mannen die zich als man gedragen.
Mannen vallen op vrouwen die zich als vrouw gedragen.
Bij mij is het wellicht zo dat door mijn vader die soms als bulle bak zijn zin doordrijft en alles naar zijn hand zet. Dat ik me daar onbewust verre van af wil blijven. Ik herken dat ook bij mijn broer.
Krista Steenbergen zegt
Dankje Ton voor het delen van jouw wijsheid.